Een Palestijnse staat zou het krachtigste wapen van Iran kunnen worden
In dit artikel:
Israël waarschuwt dat de creatie van een Palestijnse staat tegelijk met toenemende regionale spanningen de veiligheidsrisico’s niet alleen optelt maar versterkt. Vanuit Jeruzalem wordt staatsvorming primair beoordeeld via het risico op verspreiding van jihadistisch terrorisme, maar volgens de analyse vormt “Palestina” ook een breder existentieel gevaar omdat het machtsevenwicht met vijandige staten zoals Iran zou veranderen en zo nieuwe militaire coalities en capaciteiten mogelijk maakt.
Momenteel heeft de Palestijnse entiteit alleen waarnemersstatus bij de VN; internationale druk en veroordeling van Israëls optreden in Gaza vergroten de kans dat binnen enkele maanden pogingen tot erkenning en staatvorming opschalen. Israël vreest dat zo’n staat in de praktijk snel een bondgenoot en verlengstuk van Iran kan worden, met alle gevolgen van dien: meer steun, logistiek en operationele samenwerking met jihadistische organisaties (Hamas, Hezbollah, Houthi’s, HTS) en een verhevigd conflict met staten die Iran steunen of door Iran bewapend worden.
Een cruciaal onderdeel van de zorg betreft nucleaire proliferatie en technologieoverdracht. Potentiële partners van Iran, zoals Noord-Korea of Pakistan, zouden de Islamitische Republiek kunnen helpen bij een atoomprogramma of levering van gevoelige know‑how. Historische voorbeelden — zoals de door Noord-Korea gebouwde Syrische reactor die Israël in 2007 vernietigde — illustreren hoe externe hulp regionale dreigingen kan versterken. Daarnaast waarschuwt het stuk dat, zelfs zonder volwaardige kernkoppen bij Iran, Tehran middelen kan inzetten zoals radiologische wapens, EMP-aanvallen of gerichte aanvallen op Israëlische infrastructuur zoals de kernreactor in Dimona.
De auteur plaatst ook bredere nucleaire scenario’s: Pakistan is een instabiele kernmacht, Saoedi-Arabië zou mogelijk zelf naar nucleaire capaciteiten kunnen streven als reactie op Iran, en ook Turkije of Egypte zouden in de toekomst een rol kunnen spelen. Deze veranderingen maken strategische berekeningen complex en soms contra-intuïtief; voor effectieve afschrikking moet Israël volgens de analyse duidelijkheid verschaffen over zijn doctrines en de geloofwaardigheid van zijn nucleaire opties versterken — niet als bluf maar om potentiële tegenstanders af te schrikken.
Concluderend is de boodschap dat de combinatie van Palestijnse staatvorming en regionale nucleaire ambities synergetische risico’s creëert die Israël gelijktijdig en krachtig moet adresseren: zowel de politieke en veiligheidsimplicaties van nieuwe Palestijnse soevereiniteit als de hernieuwde nucleaire dreiging uit Iran en diens bondgenoten.