Europa loopt in de strategische val van een niet-bestaande Palestijnse staat

In dit artikel:

Het artikel stelt dat het groeiende Europees aandringen op “concrete stappen” richting een Palestijnse staat niet voortkomt uit principieel vredesstreven, maar uit angst. Met een Hebreeuwse woordspeling (dachaf → pachad) wordt benadrukt dat paniek de motor is achter de oproepen uit hoofdsteden zoals Parijs en Londen. Volgens de schrijver zijn die verklaringen vooral bedoeld om onrustige, deels islamitische bevolkingsgroepen binnen Europa te sussen: straatprotesten, publieke confrontaties en een zichtbare toename van politieke islam zetten regeringen onder druk en dwingen hen tot zichtbare politieke respons.

De focus op “actie in Gaza” is daarom volgens het stuk vaker symbolisch en intern gericht dan echt op de situatie daar; het biedt leiders een manier om binnenlandse spanningen te kalmeren zonder dat hun uitspraken noodzakelijkerwijs geworteld zijn in internationaal recht of oprechte vredesambities. Kort gezegd: de Europese druk op Israël wordt in dit betoog voorgesteld als een tactische, door angst ingegeven poging om binnenlandse stabiliteit te herstellen, niet als een volwassen, principiële diplomatieke koers.