Europa verdeeld over maatregelen tegen Israël

In dit artikel:

Tijdens een informele bijeenkomst van EU-buitenlandministers in Kopenhagen op 30 augustus slaagde de Raad er niet in om een gemeenschappelijk actieplan tegen Israël goed te keuren vanwege grote meningsverschillen tussen de lidstaten. Hoge vertegenwoordiger Kaja Kallas stelde na afloop vast dat de ministers het oneens zijn over hoe Israël tot een koerswijziging te bewegen en waarschuwde dat de beslissing van Israël om Gaza-stad tot gevechtszone te verklaren de humanitaire situatie verder zal verslechteren. Ze bekritiseerde ook plannen voor bouw in Judea en Samaria, vermoedelijk doelde ze op projecten zoals E1 bij Ma’ale Adumim.

Enkele Europese landen hebben al gerichte maatregelen genomen: minstens zeven lidstaten legden inreisverboden op voor de rechts-nationalistische Israëlische ministers Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvir, en er is een opschorting van wapenexport naar Israël. Kallas zei dat een ruime meerderheid alternatieve ideeën naar voren heeft gebracht, maar noemde ze niet concreet. Volgens berichtgeving van Euractiv pleitte de Deense minister Lars Løkke Rasmussen voor verdergaande stappen, zoals opschorting van handelssamenwerking, sancties tegen extreemrechtse ministers en een importverbod op producten uit “illegale nederzettingen”.

Emanuel Navon van het Jerusalem Institute for Strategy and Security reageerde dat EU-besluiten op buitenlands beleid unanimiteit vereisen en dat het praktisch onmogelijk is om alle 27 lidstaten tegen Israël te krijgen. Hij noemde traditioneel kritische landen zoals Ierland en Spanje tegenover steun uit Oost-Europa, en waarschuwde Israël niet te veel op z’n lauweren te rusten. Navon pleitte voor een actiever Israëlisch buitenlands beleid: betere directe communicatie met Europese publieke opinie om economische wederzijdse belangen te benadrukken, het onderhouden van banden met pro-Israëlische regeringen en het inzetten van Amerikaanse invloed om tegenstanders politiek te isoleren.

Kortom: de verdeeldheid binnen de EU voorkomt een gemeenschappelijke harde lijn tegen Israël, terwijl zowel beperkte maatregelen als diplomatieke en publieksgerichte strategieën worden aangehaald als manieren om invloed uit te oefenen.