Hoe Israëls optreden in Rafah de weg zou kunnen wijzen naar de uitschakeling van Hamas
In dit artikel:
De kwestie van de Hamas-strijders die zich in tunnels onder het door het Israëlische leger gecontroleerde deel van Rafah bevinden, is recent opnieuw opgelaaid en kan volgens Israëlische commentatoren bepalend worden voor hoe regionale actoren de wil van Israël beoordelen om Hamas echt te ontmantelen. Het debat draait om wat er met die ingeslotenen moet gebeuren: overgave en arrestatie, gedwongen ballingschap, of een militaire uitkomst.
Begin van de week maakte de militaire tak van Hamas duidelijk dat overgave of ontwapening geen optie is. In reactie op die houding meldden bronnen dat Turkije actief probeert te bemiddelen en naar verluidt wil zorgen voor een veilige exit van ongeveer 200 personen uit de tunnels — een inzet die in Tel Aviv met argwaan wordt bekeken en past in de bredere spanningen tussen Ankara en Jeruzalem. Die spanningen en de Israëlische weigering om Turkije toe te laten tot de multinationale troepenmacht in Gaza waren ook onderdeel van gesprekken tussen Jared Kushner en premier Netanyahu, al stonden ze niet centraal. Washingtons prioriteit blijft het stabiliseren van een wapenstilstand en het uitvoeren van het vervolg van Trumps Gaza-plan, zodat diplomatieke aspiraties verder kunnen.
Vanuit Israëlisch perspectief is een wapenstilstand geen einddoel zolang terreurcapaciteiten blijven bestaan. Het verwijderen van wapens, het vernietigen van infrastructuur en het onschadelijk maken van tegenstanders blijven de kerndoelen. De manier waarop Israël de zaak in Rafah afhandelt, wordt daarom als signaal gezien: een zachte of symbolische oplossing kan door vijanden en buurlanden worden geïnterpreteerd als zwakte. Dat heeft ook implicaties voor Hezbollah in Libanon; fouten met halve maatregelen kunnen de situatie aan die grens beïnvloeden.
De exacte aantallen binnen de tunnels zijn onduidelijk: Israëlische bronnen noemen circa 150–200 personen, andere buitenlandse media spreken van lagere cijfers en pro-Hamas bronnen wijzen op bewuste terughoudendheid van informatie. De ingeslotenen worden soms beschreven als een militaire elite die lijdt onder tekorten aan medische middelen, stroomuitval en de noodzaak om beschadigde tunnels te beveiligen.
De opinie in Israël benadrukt dat dit incident om te vormen is tot een duidelijk symbool van vastberadenheid: er is volgens die lijn geen haast zolang het leger aanvallen kan tegenhouden, maar de uitkomst moet eenduidig zijn — massale overgave en arrestatie of de dood van de strijders; ballingschap zou alleen aanvaardbaar zijn als opvolging van overgave en gevangenneming, niet als vervanging daarvan. Tegelijk waarschuwt men tegen diplomatieke formules die ontwapening te eng definiëren (bijvoorbeeld alleen aanvallende wapens) of bestuursoplossingen die in praktijk onder invloed van Hamas blijven. Pro‑Hamas media presenteren de situatie juist als een test voor Hamas’ vermogen om naoorlogse invloed en bescherming uit te oefenen.
Kortom: de Rafah‑zaak is klein in omvang maar groot in symboliek — de uitkomst kan bepalen of Israël als bereid wordt gezien tot grondige ontmanteling van Hamas of dat het genoegen neemt met cosmetische oplossingen.