Meer dan luchtaanvallen: Israëls opties voor aanvallen op Houthi's in Jemen
In dit artikel:
De Israëlische luchtmacht heeft opnieuw een aanval uitgevoerd op de door de Houthi’s gecontroleerde internationale luchthaven in Sana’a, Jemen, waarbij vliegtuigen werden vernietigd die volgens het Israëlische leger werden ingezet voor het vervoer van terroristen die aanslagen op Israël voorbereidden. Deze actie volgt op eerdere bombardementen op havens in Hudaydah en Salif, die ook door de Houthi’s voor terroristische doeleinden worden gebruikt. Ondanks deze offensieven blijft de dreiging uit Jemen aanhouden, getuige het onderscheppen van 40e en 41e ballistische raket sinds half maart door Israëlische luchtverdediging, wat het debat over de effectiviteit en grenzen van Israëlische militaire capaciteiten aanwakkerde.
Experts benadrukken dat Israël vooralsnog voornamelijk inzet op de luchtmacht, maar dat deze afhankelijkheid risico’s en beperkingen kent: de noodzaak van tweemotorige vliegtuigen, beperkte tankmogelijkheden en het ontbreken van complexe vijandelijke luchtverdediging in Jemen maken luchtaanvallen mogelijk, maar zijn op langere termijn niet voldoende. Een westerse waarnemer merkt op dat de Israëlische marine in de Rode Zee nauwelijks actief is geweest terwijl die juist schade had kunnen beperken door havenblokkades en munitie-intercepties. Dit onderbenutte marinepotentieel wordt gezien als een gemiste kans in de strijd tegen de verspreide, door Iran gesteunde Houthi’s.
Ook wordt gewezen op het belang van inlichtingen bij het gericht uitschakelen van bewegende doelen, zoals terreurleiders of cellen, waarbij snelheid en precisie essentieel zijn. De Houthi’s verbergen daarnaast actief hun verliezen, onder meer door het tegengaan van begrafenisplechtigheden van gesneuvelde hooggeplaatste leden, om hun sterkte te maskeren.
De Israëlische militaire deskundige Dr. Uzi Rubin benadrukt bovendien dat offensieve acties tegen raketplatforms zelden blijvende effecten hebben gehad; zo slaagden zelfs grote campagnes van luchten en grondtroepen, zoals die van Saoedi-Arabië in Jemen, er niet in om de Houthi’s substantieel te verzwakken. Rubin wijst op de historische taaiheid van raketgebaseerde strijd en stelt dat, hoewel Israël bombardementen succesvol kan inzetten gezien de beperkte luchtafweer in Jemen, andere dreigingen met geavanceerde luchtverdediging een heel ander scenario vormen.
Concluderend pleiten waarnemers voor een meer gediversifieerde en geïntegreerde aanpak, waarbij naast de luchtmacht ook de marine een grotere rol krijgt en een mix van wapens wordt ingezet — met een groot aandeel kortere afstandswapens voor snelle, flexibele aanvallen en een kleiner deel langafstandswapens voor complexe doelen. Dit strategievoorstel dient om Israëls positie te versterken tegenover de Houthi’s en hun Iraanse bondgenoten, in een aanhoudend conflict dat zich uitstrekt over grote geografische afstanden en militaire domeinen.